Gister voor het eerst naar de kapper geweest. Sinds vorig jaar augustus. Mijn haar is nog wel heeeeeel erg kort, maar het ging zo'n beetje alle kanten uitsteken en het leek me wel lekker om het netjes te hebben. Straks schijnt de zon en wil ik blootshoofds naar buiten! Kan me niet meer schelen dat het er 'eigenlijk' niet uit ziet. Het is nu eenmaal zo.

Als het nog een centimeter verder gegroeid is, gaat er een kleurtje doorheen. Heerlijk die kapper, die ziet tenminste mogelijkheden! Wel een beetje heftig, weer bij de kapper in de stoel. Laatste keer ging álles eraf.....

Op de site 'KanjerGuusje' lees ik over het boek 'Beter' van Maarten van der Weijden, de zwemmer. Hij heeft leukemie gehad en is inmiddels genezen. En hij is olympisch kampioen geworden op de 10 kilometer zwemmen. Uit dat boek komt het volgende citaat:

"Bij de persconferentie stellen de media vragen over hoe ik de leukemie overwonnen heb.

Ik heb mijn leukemie niet zelf overwonnen. Ik ben gaan liggen en heb het ondergaan."

 

Dat spreekt mij aan. Niks winnen of verliezen van kanker, gewoon de behandeling ondergaan en er het beste van hopen. Ik weet nog dat ik in het ziekenhuis was voor de operatie. Het moeilijkst vond ik dat ik eigenlijk niets hoefde te doen. Het was wel spannend allemaal, maar de chirurg deed het moeilijke werk en ik hoefde het alleen maar te ondergaan. Infuus erin en weg was ik. Toen ik wakker werd was het allemaal al weer voorbij. Dat is toch geen vechten of overwinnen?

En dan ook, degenen die het niet redden verliezen toch niet? Die hebben gewoon pech gehad. Maar verliezen klinkt zo sneu. Ik hoop gewoon het geluk te hebben dat het niet meer terugkomt.

Maar goed, dat boek van Maarten van der Weijden wil ik dus heel graag gaan lezen ;-)