Niets aan de hand!

Héle grote opluchting gisterochtend. De uitslag van de botscan was goed, er was niets te zien wat er niet zou moeten zitten. Dat waren weer een paar dagen flinke spanning geweest. Om te beginnen met de botscan zelf afgelopen woensdag. Die botscan vindt plaats in een 'nucleair' gedeelte van het ziekenhuis. Een afdeling waar aparte wc's en wachtkamers zijn voor patienten die zijn ingespoten met nucleaire stof..... Daar werd een radioactief stofje in mijn arm via een bloedvat ingespoten. Door een heel aardige verpleger trouwens, die alles uitgebreid uitlegde maar ook een beetje zenuwachtig overkwam.... Naast het nare prikje vind ik het ook een naar gevoel en naar idee dat er van dat spul in mijn lijf zat! Bij het verlaten van de ruimte waar ik die injectie had gehad kwam ik langs een geigerteller en die ging prompt af toen ik er langs liep! Nadat dat radioactieve spul was ingespoten, moest ik een paar uur wachten tot het op de juiste plek in mijn lichaam was terechtgekomen voordat de botscan kon worden gemaakt. Daarmee hadden mijn moeder (die mee was) en ik even de tijd om Breda in te rijden. Dat was gezellig! Rond half vier moesten we terug zijn en kon de scan worden gemaakt. Dat was met een half uurtje stilliggen onder een groot apparaat gepiept. Het begint te wennen.

Dan breken twee dagen van afwachten aan. Alle scenario's gingen door mijn hoofd, wat zit de angst dan nog dicht onder de oppervlakte! Het kán en mág toch niet zo zijn dat er wat mis is?! Dat gevoel overheerste, ook bij de lieve mensen die met ons meeleefden. En gelukkig kon de chirurg vrijdagochtend uitsluitsel geven, het was helemaal goed. Nu ben ik extra blij dat de huisarts en oncoloog zo doortastend hebben opgetreden, want ik was echt heel erg bezorgd over die rugpijn. Nu hoef ik me in elk geval geen zorgen te maken over een mogelijk hele nare oorzaak ervan. Komende week moeten we wel nog verder kijken hoe we de rugpijn kunnen verhelpen natuurlijk, want de pijn is nog niet weg.

Weg dus weer die zorg en angst, we stoppen 't ver weg en ik ga me geen zorgen meer maken tot de volgende controles, die in september en november zijn. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker wanneer er weer kwaaltjes op zouden gaan spelen. Maar de hele dag bang zijn voor uitzaaiingen, daar word ik ook niet vrolijk van.

Ondanks de rugpijn, ga ik morgenochtend een stukje wandelen. Samen met de dames van Survivors on top. Dat is een initiatief van een vrouw die enkele jaren geleden borstkanker heeft gehad en het initiatief heeft genomen om dat te verwerken met lotgenoten. Daarvoor organiseert ze bergwandelingen voor vrouwen die ook borstkanker hebben gehad. Twee keer per jaar gaat een groep vrouwen wandelen door de bergen in Frankrijk of Zwitserland. Als een soort afsluiting van een moeilijke periode, of om alle emoties rondom de ziekte te verwerken. Dit spreekt mij zeer aan en morgen ga ik mee met een kennismakingswandeling om andere vrouwen in mijn situatie te ontmoeten en te kijken of het wat voor me zou zijn, zo'n wandelweek. Want mij is wel duidelijk geworden dat het enorm troostrijk is om met 'lotgenoten' te praten en herkenning te vinden. Dat helpt bij het plaatsen van deze ervaring en hopelijk ook om een manier te vinden om weer verder te gaan.