Om 8:45 uur werd ik vanochtend verwacht in het ziekenhuis in Breda, om precies te zijn het Verbeeten Instituut, voor nu echt de eerste bestraling. Dat was wel een beetje vroeg, ik ben niet meer helemaal gewend zo vroeg op te staan. Om 7:45 uur stond de taxi voor de deur. So far so good. de weg naar Breda was natuurlijk hartstikke druk in de spits. Dit is niet echt een fijn tijdstip als het niet echt hoeft zeg. Net op tijd rijden we voor. Ik word vriendelijk ontvangen door de dame achter de balie. Het eerste wat ik krijg is het overzicht van de tijden waarop ik de rest van deze week in Breda moet zijn. Dat ziet er niet goed uit, deze week nog twee keer om 8:45 uur. Ik gooi al mijn overtuigingskracht in de strijd om dit te veranderen. Voor deze week gaat dat niet meer lukken volgens de vriendelijke mevrouw, maar voor volgende week gaat ze haar best doen....
Dan mag ik door naar de wachtkamer. Ik meld me aan door de streepjescode op het afsprakenformulier voor de scanner bij de balie te houden. Het hele systeem is hier al aardig geautomatiseerd. Een paar minuten later mag ik verder komen. Naar de bunker. Aan het einde van een gang maken we een scherpe bocht naar links en daar staat een groot apparaat en een soort van brancard waar ik op moet gaan liggen. Een verpleegster en verpleger leggen me heel vriendelijk uit wat precies de bedoeling is, maar eerlijk gezegd is het mij niet meteen helemaal duidelijk. Ze hebben het over onderdelen van dat grote apparaat die om mij heen gaan draaien, dat ik dat niet helemaal kan zien en dat het vlak langs mijn ellebogen gaat komen. Het zal allemaal wel, denk ik, en ga liggen. Aan de hand van getatoeeerde puntjes op mijn bovenlijf wordt het apparaat gericht zodat het exact goed staat. Dit zal dus elke keer moeten. Het duurt even, er wordt wat heen en weer geschoven met mij en dan zijn ze tevreden. Ik krijg te horen dat ik me absoluut niet mag bewegen. Ook als ze weer binnen komen lopen moet ik stil blijven liggen, totdat ze zeggen dat het weer mag. Aha. Ze laten me alleen in die best wel grote en koude ruimte en dan komt dat apparaat tot leven. Het draait een paar keer om me heen, blijft links van me even stil staan, draait weer verder, staat even stil. Even krijg ik het benauwd, het is zo'n groot ding en het komt zo dichtbij en ik mag nog niet bewegen ook. Dan komen de verpleger en verpleegster weer binnen. En ik krijg toestemming om te bewegen. Dat was het dan. Niks van gevoeld. Dat komt nog wel, zegt de verpleger. Niet de behandeling, maar het effect er van. Dat weet ik dan.
Terug in de taxi. De weg is leeg dus ik ben lekker snel thuis. De vermoeidheid slaat toe, maar ik blijf even wakker tot Lieve thuis is om te horen hoe haar eerste dag van de Cito-toets ging. Dat ging goed gelukkig. 's Middags ga ik slapen. Blijkt toch wel erg vermoeiend geweest te zijn allemaal. Vanavond pannenkoeken eten, gebakken door Sterre!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten