Het gevecht waar je zelf niet voor kiest.....
vrijdag 25 oktober 2013
zondag 29 september 2013
Ruim zestig jaar geleden waren ze al vriendinnen, onze moeders. Op zwart-witfoto's in mijn moeders fotoalbum vind ik daarvan het bewijs. Zestig jaar historie boven ons. Wij gingen beiden onze eigen weg. Een beetje dezelfde weg, maar toch anders. We gingen allebei studeren, in een 'grote' stad wonen, kregen een baan, deden leuke dingen. We trouwden. Ik hoorde verhalen over jou via mijn moeder en jij hoorde dezelfde verhalen over mij via jouw moeder. Jij ging werken in de werving en selectie en ik in communicatieland. Een heleboel jaar geleden zocht jij voor een klant een communicatiemanager. Je dacht aan mij en samen gingen we naar die klant. Het klikte, alles klopte en we waren allebei tevreden. En verder met ons leven gingen we. Ik had kinderen, jij wilde ze graag maar het lukte niet. Je broer emigreerde naar Amerika. Via mijn moeder bleef ik op de hoogte.
En toen kreeg je borstkanker.
Tjonge, dacht ik toen ik dat hoorde. Wat rot voor je.
Negen maanden later had ik het ook.
We gingen bellen. Jij was net klaar met je behandeling toen ik eraan moest beginnen. Chemokuur en bestralingen. Je probeerde je kennis over wat me te wachten stond enigszins te verzachten, vertelde niet alles omdat het bij mij niet hetzelfde hoefde te gaan als bij jou. We konden samen een beetje lachen om al die vreemde situaties waar je in terecht komt als je kanker hebt, er was zoveel herkenning. Elk telefoontje duurde al gauw anderhalf uur. En ik hoor je nog zeggen: "Ik vind het fijn om eindelijk iemand te spreken die precies hetzelfde heeft als ik." Dit ging over het type kanker wat we allebei hadden, hormoonongevoelig maar wel heel agressief. Gelukkig hadden we na de behandeling 85% kans om over vijf jaar niet te zijn overleden aan deze kanker.
Ik doorliep de behandeling en in die tijd knapte jij verder op. Je ging zelfs al weer een beetje werken. Ik was daar toen nog helemaal niet toe in staat. Je wilde door met je leven en eigenlijk even helemaal niets meer over kanker horen. Ik was nog niet zover en we hadden een tijdje geen contact. Onderweg met mijn ouders in de auto, ergens in november vorig jaar, vroeg ik me hardop af hoe het met je ging. Ik wilde wel weer eens wat van me laten horen nu het weer wat beter met mij ging. Het werd heel stil in de auto. Mijn ouders hadden het me niet eerder willen vertellen. Je had uitzaaiingen.
Dat was het aller slechtste nieuws wat één van ons te horen kon krijgen. Uitzaaiingen betekent niet te genezen. Agressief, eindig. Ik belde je. Je was krachtig, realistisch. Je had besloten niet te gaan piekeren, maar te genieten van de tijd die je nog had. Je had een bucketlist. Ik ook. Je wilde weten wat er op de mijne stond. Nou, euh, een cabriolet :-) Stond ook op de jouwe. Na de aankoop Whappten we elkaar foto's van onze cabrio's, geweldig. Natuurlijk ging het niet om het materiële van de aankoop, het ging om alles daaromheen. Om nu te doen wat je écht wilt doen, om niets uit te stellen. Om het gevoel dat je alles uit het leven haalt nu het nog kan. Ook dat gevoel deelden we. Dat was echt fijn.
Elke paar maanden hadden we even contact. Over hoe het met je ging, over vroeger. Je stelde me steeds gerust. Je zei: "denk eraan hè, ik heb pech, jij hebt geluk, dat zijn statistieken!! Komt helemaal goed met jou!" En je schreef: "Dus denk maar niet teveel aan me. Geniet, ik nog nooit zoveel gedaan als de afgelopen maanden, alles heeft z'n voordeel!!"
Vorige week kreeg ik weer een berichtje van je. Je wilde me uitnodigen voor jouw uitvaart. Hoewel we elkaar eigenlijk niet zo goed kenden en je wilde me niet confronteren met jouw 'toestand', zoals je Whappte. Je begreep zo goed hoe alles wat met jou gebeurde bij mij binnen zou komen.We hadden immers precies hetzelfde. Ik wilde me niet laten kennen, vooral omdat ik er zo graag voor je wilde zijn en zo graag nog contact met je had. Maar je had wel gelijk, het kwam loeihard bij mij binnen en ik voelde me dagen beroerd van angst als ik nadacht over je. Ook dubbel, heel dubbel. Je nam afscheid, wenste mij en mijn gezin een mooi, lang, gezond en liefdevol leven. Ik moest er iets moois van maken.
Gister was je uitvaart. Het was indrukwekkend. Uit alles kwam de ruimhartige, liefdevolle en attente vrouw naar voren die je ook naar mij toe was. Ik was zo graag met je koffie gaan drinken om nog eens terug te kijken op een rottijd die voorbij zou zijn, voor ons allebei. Dat wij eens bij konden praten over onze moeders. Of dat ik van mijn moeder weer verhalen zou horen over hoe het met je ging. Nu kreeg ik van mijn moeder het telefoontje dat je overleden was. Een dag na je 45ste verjaardag.
Dag mooie, bijzondere lotgenoot. Ik mis het weten dat je er bent en ik mis het dat we niet meer kunnen bellen over ons gedeelde lot. Ik hoop zo dat het met mij beter zal aflopen, maar ik mis het nu al dat ik het niet met jou kan delen als dat niet zo is.
Ik hoop op een mooi, lang, gezond en liefdevol leven en ik gá er iets moois van maken. Het is alleen een stukje minder nu dat niet meer voor ons allebei kan.
En toen kreeg je borstkanker.
Tjonge, dacht ik toen ik dat hoorde. Wat rot voor je.
Negen maanden later had ik het ook.
We gingen bellen. Jij was net klaar met je behandeling toen ik eraan moest beginnen. Chemokuur en bestralingen. Je probeerde je kennis over wat me te wachten stond enigszins te verzachten, vertelde niet alles omdat het bij mij niet hetzelfde hoefde te gaan als bij jou. We konden samen een beetje lachen om al die vreemde situaties waar je in terecht komt als je kanker hebt, er was zoveel herkenning. Elk telefoontje duurde al gauw anderhalf uur. En ik hoor je nog zeggen: "Ik vind het fijn om eindelijk iemand te spreken die precies hetzelfde heeft als ik." Dit ging over het type kanker wat we allebei hadden, hormoonongevoelig maar wel heel agressief. Gelukkig hadden we na de behandeling 85% kans om over vijf jaar niet te zijn overleden aan deze kanker.
Ik doorliep de behandeling en in die tijd knapte jij verder op. Je ging zelfs al weer een beetje werken. Ik was daar toen nog helemaal niet toe in staat. Je wilde door met je leven en eigenlijk even helemaal niets meer over kanker horen. Ik was nog niet zover en we hadden een tijdje geen contact. Onderweg met mijn ouders in de auto, ergens in november vorig jaar, vroeg ik me hardop af hoe het met je ging. Ik wilde wel weer eens wat van me laten horen nu het weer wat beter met mij ging. Het werd heel stil in de auto. Mijn ouders hadden het me niet eerder willen vertellen. Je had uitzaaiingen.
Dat was het aller slechtste nieuws wat één van ons te horen kon krijgen. Uitzaaiingen betekent niet te genezen. Agressief, eindig. Ik belde je. Je was krachtig, realistisch. Je had besloten niet te gaan piekeren, maar te genieten van de tijd die je nog had. Je had een bucketlist. Ik ook. Je wilde weten wat er op de mijne stond. Nou, euh, een cabriolet :-) Stond ook op de jouwe. Na de aankoop Whappten we elkaar foto's van onze cabrio's, geweldig. Natuurlijk ging het niet om het materiële van de aankoop, het ging om alles daaromheen. Om nu te doen wat je écht wilt doen, om niets uit te stellen. Om het gevoel dat je alles uit het leven haalt nu het nog kan. Ook dat gevoel deelden we. Dat was echt fijn.
Elke paar maanden hadden we even contact. Over hoe het met je ging, over vroeger. Je stelde me steeds gerust. Je zei: "denk eraan hè, ik heb pech, jij hebt geluk, dat zijn statistieken!! Komt helemaal goed met jou!" En je schreef: "Dus denk maar niet teveel aan me. Geniet, ik nog nooit zoveel gedaan als de afgelopen maanden, alles heeft z'n voordeel!!"
Vorige week kreeg ik weer een berichtje van je. Je wilde me uitnodigen voor jouw uitvaart. Hoewel we elkaar eigenlijk niet zo goed kenden en je wilde me niet confronteren met jouw 'toestand', zoals je Whappte. Je begreep zo goed hoe alles wat met jou gebeurde bij mij binnen zou komen.We hadden immers precies hetzelfde. Ik wilde me niet laten kennen, vooral omdat ik er zo graag voor je wilde zijn en zo graag nog contact met je had. Maar je had wel gelijk, het kwam loeihard bij mij binnen en ik voelde me dagen beroerd van angst als ik nadacht over je. Ook dubbel, heel dubbel. Je nam afscheid, wenste mij en mijn gezin een mooi, lang, gezond en liefdevol leven. Ik moest er iets moois van maken.
Gister was je uitvaart. Het was indrukwekkend. Uit alles kwam de ruimhartige, liefdevolle en attente vrouw naar voren die je ook naar mij toe was. Ik was zo graag met je koffie gaan drinken om nog eens terug te kijken op een rottijd die voorbij zou zijn, voor ons allebei. Dat wij eens bij konden praten over onze moeders. Of dat ik van mijn moeder weer verhalen zou horen over hoe het met je ging. Nu kreeg ik van mijn moeder het telefoontje dat je overleden was. Een dag na je 45ste verjaardag.
Dag mooie, bijzondere lotgenoot. Ik mis het weten dat je er bent en ik mis het dat we niet meer kunnen bellen over ons gedeelde lot. Ik hoop zo dat het met mij beter zal aflopen, maar ik mis het nu al dat ik het niet met jou kan delen als dat niet zo is.
Ik hoop op een mooi, lang, gezond en liefdevol leven en ik gá er iets moois van maken. Het is alleen een stukje minder nu dat niet meer voor ons allebei kan.
maandag 9 september 2013
Ingrid 27 augustus 2013
Laat maar los,
niet bang zijn.
Je bent nu al vrij.
Zie hoe mooi alles is.
Er is alleen maar
hier en nu
niet bang zijn.
Je bent nu al vrij.
Zie hoe mooi alles is.
Er is alleen maar
hier en nu
donderdag 6 juni 2013
Leef toch je leven als het allerlaatste uur
Omdat er zoveel gebeurt en het zo moeilijk is om dat allemaal op een rij te zetten en omdat het nu gelukkig allemaal goed gaat. Hier de héél treffende tekst van Youp van 't Hek, die iedereen wel kent en de boodschap die iedereen geneigd is soms een beetje te negeren. Gister hoorde ik iemand zeggen: "neem elke ochtend afscheid alsof het de laatste keer is dat je elkaar ziet en ga elke avond slapen alsof het de laatste keer is dat je samen slaapt".
Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen
Straks komt een auto en die rijdt me kapot
Wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
Wat zal mijn clou zijn? Hoe is mijn plot?
Misschien zegt de dokter:
'Meneer nog twee maanden'
En word ik door een slepende ziekte gesloopt
Men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
Maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt
Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven
Dat denken er velen bij hun ontbijt
Terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even
Dit wordt de laatste van een prachtige tijd
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld dus het leven is duur
En ik merk elke dag dat ik me vergis
En dat er dan nog een dag over is.
Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
Laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
Haar dood zal ons leven voor altijd bederven
Terwijl ze misschien een hemel daar vindt
Niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
Maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
Met auto's, veerboten, vliegtuigen, treinen
Niemand weet hoe laat het is
Is het vijf voor twaalf of net half zeven?
Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
Hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
Ik heb echt geen idee dus ik grijp het plezier
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld dus het leven is duur
En ik merk elke dag dat ik me vergis
En dat er dan nog een uur over is
Ik weet als ik later groot ben
En ook bijna dood ben
Dan is al die angst niet nodig geweest
Maar altijd de bangste, altijd die angsten
Maakte mijn leven tot een schitterend feest
Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
We hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden
Leef toch je leven als je allerlaatste uur
Vannacht in m'n slaap word ik plots overvallen
Straks komt een auto en die rijdt me kapot
Wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
Wat zal mijn clou zijn? Hoe is mijn plot?
Misschien zegt de dokter:
'Meneer nog twee maanden'
En word ik door een slepende ziekte gesloopt
Men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
Maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt
Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven
Dat denken er velen bij hun ontbijt
Terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even
Dit wordt de laatste van een prachtige tijd
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld dus het leven is duur
En ik merk elke dag dat ik me vergis
En dat er dan nog een dag over is.
Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven
Laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind
Haar dood zal ons leven voor altijd bederven
Terwijl ze misschien een hemel daar vindt
Niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen
Maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
Met auto's, veerboten, vliegtuigen, treinen
Niemand weet hoe laat het is
Is het vijf voor twaalf of net half zeven?
Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
Hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
Ik heb echt geen idee dus ik grijp het plezier
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
Moeten we lachen en drinken vol vuur
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
Tijd is toch geld dus het leven is duur
En ik merk elke dag dat ik me vergis
En dat er dan nog een uur over is
Ik weet als ik later groot ben
En ook bijna dood ben
Dan is al die angst niet nodig geweest
Maar altijd de bangste, altijd die angsten
Maakte mijn leven tot een schitterend feest
Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën
We hebben gelachen en gespeeld met het vuur
God verbood wat we allemaal deden
Leef toch je leven als je allerlaatste uur
zaterdag 6 april 2013
"Krijgen alle moeders borstkanker?" vraagt Rebecca (5) mij vanochtend om 7:00 uur in bed.
Even wakker worden hoor.
"Euh, nee. De meesten niet......"
Ze vond het zo erg voor mij, dat ik toen (ruim een jaar geleden) naar het ziekenhuis moest.
Het bleef even stil..... En toen ging het weer over de zwemles.
Even wakker worden hoor.
"Euh, nee. De meesten niet......"
Ze vond het zo erg voor mij, dat ik toen (ruim een jaar geleden) naar het ziekenhuis moest.
Het bleef even stil..... En toen ging het weer over de zwemles.
woensdag 6 maart 2013
De Reis
"Hoe gaat het?" Was de te verwachten openingsvraag van de maatschappelijk werkster waar ik af en toe kom peilen of ik op het goede spoor zit. Tja, hoe gaat het. Het gaat geweldig. Zonder uitroepteken. Want het gaat geweldig, maar toch valt het me zwaar. Hoe zit dat?
Toen ik vanochtend het parkeerterrein van het ziekenhuis opreed, begon mijn hart als een razende te kloppen, het klamme zweet brak mij letterlijk uit. Ik parkeerde precies onder het raam van de kamer waar ik eind december 2011 verbleef. Een paar heftige dagen. Met twee mannen die, zo weet ik nu, inmiddels allebei overleden zijn. Misschien niet vreemd dat mijn lijf zo heftig reageerde op deze plek, maar wel confronterend. Ik kom nu pas achter de heftigheid van wat zich toen allemaal afspeelde. Eenmaal binnen in het ziekenhuis vermijd ik te kijken naar de deur die naar het oncologisch dagcentrum leidt, waar ik de chemokuur toegediend kreeg. Alsof ik door wel te kijken het onheil over me zou afroepen. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit de moed had om daar naar binnen te lopen om zo'n kuur te krijgen.....
Bij de maatschappelijk werkster doe ik mijn verhaal. Over hoe goed het eigenlijk gaat: Ik ben een beetje aan het werk, doe leuke dingen en kan al een heel aantal zaken van mijn bucketlist wegstrepen. Maar toch, maar toch.
Heel herkenbaar, volgens de maatschappelijk werkster. Mensen die kanker hebben gehad, blijven jaren rondlopen met die onzekerheid en de angst. De angst die je letterlijk naar de keel kan grijpen. En nu twee lieve lotgenoten sinds november te maken hebben met agressieve uitzaaiingen en een palliatieve behandeling krijgen, is mijn positieve gevoel behoorlijk beschadigd. Stoicijns probeer ik me vast te bijten in de dagelijkse gang van zaken en het doen van leuke dingen, enigszins gehinderd door vermoeidheid en concentratieproblemen, maar de angst zit diep en laat dagelijks van zich horen.
Het is een weg te gaan. Een weg met hobbels, maar ook mooie dingen onderweg. Zoals ieders leven, niet dan? En als ik concludeer dat ik maar van de reis moet genieten, valt mijn oog op dit citaat:
"Eventually all things fall into place. Until then, laugh at the confusion, live for the moments, and know everything happens for a reason."
Da's dan wel mooi.
Toen ik vanochtend het parkeerterrein van het ziekenhuis opreed, begon mijn hart als een razende te kloppen, het klamme zweet brak mij letterlijk uit. Ik parkeerde precies onder het raam van de kamer waar ik eind december 2011 verbleef. Een paar heftige dagen. Met twee mannen die, zo weet ik nu, inmiddels allebei overleden zijn. Misschien niet vreemd dat mijn lijf zo heftig reageerde op deze plek, maar wel confronterend. Ik kom nu pas achter de heftigheid van wat zich toen allemaal afspeelde. Eenmaal binnen in het ziekenhuis vermijd ik te kijken naar de deur die naar het oncologisch dagcentrum leidt, waar ik de chemokuur toegediend kreeg. Alsof ik door wel te kijken het onheil over me zou afroepen. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit de moed had om daar naar binnen te lopen om zo'n kuur te krijgen.....
Bij de maatschappelijk werkster doe ik mijn verhaal. Over hoe goed het eigenlijk gaat: Ik ben een beetje aan het werk, doe leuke dingen en kan al een heel aantal zaken van mijn bucketlist wegstrepen. Maar toch, maar toch.
Heel herkenbaar, volgens de maatschappelijk werkster. Mensen die kanker hebben gehad, blijven jaren rondlopen met die onzekerheid en de angst. De angst die je letterlijk naar de keel kan grijpen. En nu twee lieve lotgenoten sinds november te maken hebben met agressieve uitzaaiingen en een palliatieve behandeling krijgen, is mijn positieve gevoel behoorlijk beschadigd. Stoicijns probeer ik me vast te bijten in de dagelijkse gang van zaken en het doen van leuke dingen, enigszins gehinderd door vermoeidheid en concentratieproblemen, maar de angst zit diep en laat dagelijks van zich horen.
Het is een weg te gaan. Een weg met hobbels, maar ook mooie dingen onderweg. Zoals ieders leven, niet dan? En als ik concludeer dat ik maar van de reis moet genieten, valt mijn oog op dit citaat:
"Eventually all things fall into place. Until then, laugh at the confusion, live for the moments, and know everything happens for a reason."
Da's dan wel mooi.
Abonneren op:
Posts (Atom)