Het is toch een beetje een hobbelig begin van het nieuwe jaar geworden. Al hoestend heb ik me door de afgelopen weken heengekluund. En bij elk hoestje denk je dan, het zal toch niet?? Het is die altijdaanwezige angst voor uitzaaiingen bij elk pijntje en kwaaltje, dat is moeilijk van me af te zetten. Helaas helaas moesten twee lotgenootjes in de afgelopen maanden opnieuw aan een chemokuur beginnen, wat ik me toch wel heel erg aantrek. Want het kán dus wel misgaan. Het is soms moeilijk om opgewekt en positief te blijven, mentaal is het allemaal een beetje een uitputtingsslag.
Maar goed, verder geen aanleiding om me zorgen te maken. Totdat ik gister toch maar eens naar de huisarts ging en die zag reden om me door te sturen naar het ziekenhuis voor foto's. Misschien een longontsteking? Ja hoor, kom maar door. Stond ik daar vanochtend weer voor zo'n apparaat. Zijn eventuele uitzaaiingen ook te zien op zo'n foto? Ja. O, oké. Nog één spannende nacht maar weer, morgenochtend de uitslag.