"Hoe gaat het?" Was de te verwachten openingsvraag van de maatschappelijk werkster waar ik af en toe kom peilen of ik op het goede spoor zit. Tja, hoe gaat het. Het gaat geweldig. Zonder uitroepteken. Want het gaat geweldig, maar toch valt het me zwaar. Hoe zit dat?
Toen ik vanochtend het parkeerterrein van het ziekenhuis opreed, begon mijn hart als een razende te kloppen, het klamme zweet brak mij letterlijk uit. Ik parkeerde precies onder het raam van de kamer waar ik eind december 2011 verbleef. Een paar heftige dagen. Met twee mannen die, zo weet ik nu, inmiddels allebei overleden zijn. Misschien niet vreemd dat mijn lijf zo heftig reageerde op deze plek, maar wel confronterend. Ik kom nu pas achter de heftigheid van wat zich toen allemaal afspeelde. Eenmaal binnen in het ziekenhuis vermijd ik te kijken naar de deur die naar het oncologisch dagcentrum leidt, waar ik de chemokuur toegediend kreeg. Alsof ik door wel te kijken het onheil over me zou afroepen. Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik ooit de moed had om daar naar binnen te lopen om zo'n kuur te krijgen.....
Bij de maatschappelijk werkster doe ik mijn verhaal. Over hoe goed het eigenlijk gaat: Ik ben een beetje aan het werk, doe leuke dingen en kan al een heel aantal zaken van mijn bucketlist wegstrepen. Maar toch, maar toch.
Heel herkenbaar, volgens de maatschappelijk werkster. Mensen die kanker hebben gehad, blijven jaren rondlopen met die onzekerheid en de angst. De angst die je letterlijk naar de keel kan grijpen. En nu twee lieve lotgenoten sinds november te maken hebben met agressieve uitzaaiingen en een palliatieve behandeling krijgen, is mijn positieve gevoel behoorlijk beschadigd. Stoicijns probeer ik me vast te bijten in de dagelijkse gang van zaken en het doen van leuke dingen, enigszins gehinderd door vermoeidheid en concentratieproblemen, maar de angst zit diep en laat dagelijks van zich horen.
Het is een weg te gaan. Een weg met hobbels, maar ook mooie dingen onderweg. Zoals ieders leven, niet dan? En als ik concludeer dat ik maar van de reis moet genieten, valt mijn oog op dit citaat:
"Eventually all things fall into place. Until then, laugh at the confusion, live for the moments, and know everything happens for a reason."
Da's dan wel mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten