Gisteravond een heel gezellige avond gehad bij goede vrienden. Mooie gesprekken gevoerd. Fijn dat ik me inmiddels zo goed voel dat we dit soort afspraken weer kunnen maken. Ik merk dat we dat de laatste maanden bijna niet gedaan hebben, ons sociaal leven, in de zin van ontmoetingen buitenshuis, stond zowat stil.

Vanochtend ging al vroeg de wekker voor onze puber. Paul staat normaliter gelijk met haar op, maar hij lag nog in diepe coma. Ik was wel wakker en voelde me goed en ben in zijn plaats opgestaan. Dat was leuk! Ik houd altijd zo van die vroege ochtenden, ben geloof ik echt een ochtendmens. Toen Sterre eenmaal naar school was heb ik de rest van het gezin wakker gemaakt.

Vandaag ging ik op stap. Na een intensieve ochtend (afgesloten met een gezellige lunch op terras, leve de zon!!) weer naar huis. En toch nog even slapen. Ik had pijn in mijn buik en dat vind ik maar niks. Dus dan ga ik liever even liggen, meestal is dat afdoende om van kleine kwaaltjes af te komen. De afgelopen dagen had ik het middagdutje overgeslagen en dat breekt dan toch op.....

Vanmiddag het boek van Maarten van der Weijden uitgelezen. Hierin beschrijft hij zijn ziekteproces en zijn zwemcarriere. Ik vind het heerlijk hoe hij over ziek zijn en wat er door zijn hoofd ging schrijft. Het is allemaal zó herkenbaar! En hij maakt korte metten met het idee dat je kanker kunt overwinnen. Niets daarvan, je hebt de pech dat het terug komt of je hebt het geluk dat je  weer gezond wordt. Tragisch genoeg is hij de enige die nog leeft van vijf mannen die ongeveer gelijktijdig voor hun chemokuren in het ziekenhuis lagen. Zijn die vier andere mannen dan verliezers? Ik hoop toch van niet! Maar ze hebben wel flink pech gehad.
Ook beschrijft hij nog iets anders wat ik heel herkenbaar vind. Namelijk dat je met positief denken niet méér kans op overleven hebt dan zonder (was ook gebleken uit onderzoek). Zodoende hoef je je niet schuldig te voelen als je het allemaal een keer niet zo zonnig bekijkt. Medicijnen en behandeling, dat is het enige wat je kan helpen.

Inmiddels heb ik mijn mutsjes en pruik afgezworen, nadat ik naar de kapper ben geweest heb ik er geen zin meer in. Mijn haar is nou eenmaal zo kort, wen er maar aan!

Dit was tijdens de vakantie in mei. En omdat een lotgenootje laatst zei wat ik dacht: "ik zou wel een bord om willen hangen om te zeggen dat ik niet zelf voor dit kapsel gekozen heb" hieronder een foto van wat ik eigenlijk steeds verwacht te zien als ik in de spiegel kijk:

Dusssssss...........