Vanaf het moment dat we onze familie en vrienden in september vorig jaar vertelden dat ik borstkanker had en ik aan de operatie en behandelingen begon, kwam een haast eindeloze stroom telefoontjes, mailtjes, kaartjes, cadeautjes, bloemen en smsjes op gang. Waar ik het gevoel had op een uitvoegstrook van het 'gewone' leven terecht te komen, bleef de buitenwereld berichtjes sturen om te laten weten dat er aan me gedacht werd. En dat was heel erg belangrijk voor mij. Als het dan eens heel slecht ging en ik de moed liet zakken, zag ik al die berichten voor mij en bedacht ik me dat ik dat niet kon maken tegenover al die mensen die me moed inspraken. Inmiddels heb ik het meeste van wat me toegestuurd is in een paar mooie doosjes gestopt, om op mijn gemak nog eens door te kijken. Op een goed moment, als ik het gevoel heb dat ik deze periode kan afsluiten, zet ik alles op zolder denk ik.
Dat is wat ik gister verteld heb en heb laten zien: