Dag 2 na de laatste kuur. Ik voel me euforisch! Het is echt de laatste, wat een heerlijk gevoel. Zo'n heerlijk gevoel, dat ik vanochtend lekker door kan slapen. Gelukkig maar, want ik heb vannacht behoorlijk lang wakker gelegen. De bijwerkingen, tintelende benen, ik kon niet tot rust komen. En misschien ook gewoon de opwinding van het idee dat dit de laatste kuurdag was. De impact van de afgelopen maanden begint door te dringen. Het was nogal wat, steeds het vooruitzicht op weer een kuur. En nu lijkt het allemaal ineens zo snel gegaan! Rond drieen val ik in slaap. Om 6.30 uur word ik wakker van de wekker van het wakker wordende gezin. Dat is goed, dan kan ik nog wat bijstand verlenen bij het aankleden van de dames. "Waar ligt mijn riem?" "Waar is het rokje van Rebecca?" Dat soort dingen. Voelt fijn om nodig te zijn. Dan om 08.00 uur mijn laatste antimisselijkheidspillen. En nog even slapen.

Rond een uur of tien begin ik toch echt wakker te worden. Ik heb zin om aan de dag te beginnen. Alleen al omdat ik me zo goed voel. Maar dat was de afgelopen keren ook op de eerste dag na de kuur. Even van genieten dus. Iets te veel vrees ik nu, ben de hele dag bezig geweest met achterstallige administratie. En met het regelen van de volgende stap, de bestraling. Van de verzekeraar mag ik daar een taxi voor gebruiken, dit wordt volledig vergoed. Dat lijkt me erg handig, omdat ik 28 keer moet worden bestraald. Dat gebeurt binnen een periode van vijfeneenhalve week. In die periode ga ik elke werkdag naar Breda. Dat wordt te veel als ik dan steeds gebracht moet worden, ik kan zelf immers nog niet rijden. Dit lijkt me wel een goede aanpak, even een ritje met de taxi. Het daadwerkelijke bestralen zou pijnloos moeten zijn en het duurt maar een paar minuten, daarna kan ik weer naar huis. En verschillende mensen hebben aangeboden een keertje mee te rijden. Wat een goed en gezellig idee, daar ga ik zeker gebruik van maken!

Ik had al eerder contact gehad met de verzekeraar, maar ik was het overzicht een beetje kwijtgeraakt. De dame aan de telefoon vond het helemaal niet erg, ze was erg behulpzaam, wat ik heel lief vond. Ze ging alles in orde maken en opsturen. Ik hoef helemaal niets te doen! Mooie ervaring met een grote verzekeringsmaatschappij, ik was helemaal verrast dat het zo soepel kan. Vervolgens meteen maar de taxivervoerder gebeld. Die had vaker met dit bijltje gehakt ('we doen niet anders dan bestralingen mevrouw'), dus ook dat lijkt helemaal in orde te komen. Vanaf 6 februari heb ik een programma ;-))

Tussen de middag komen Lieve en Rebecca thuis eten, dat is gezellig. Rebecca laat trots een uitnodiging voor een feestje zien. Het wordt een carnavalsfeestje en ze mag verkleed komen. Daar houdt ze wel van! Lieve bereid zich voor op de middag, de klas gaat een filmpje maken alsof ze in een ruimteschip zitten. Heeft iets te maken met de ruimtereis van André Kuipers, een leuk project. Daarnaast is er goed nieuws over haar schooladvies. Goed van haar
Paul krijgt een artikel over één van zijn trainingen onder ogen. Het staat in het vakblad van juweliers. De geinterviewde is laaiend enthousiast, de training wordt enorm geprezen en Paul ook. Dit magazine is dit weekend bij de doelgroep bezorgd. In de loop van de middag komt al meteen een eerste aanvraag voor een verkooptraining van hem naar aanleiding van het artikel, joepie!! Goeie PR werkt!

Om 17.30 uur gaat de deurbel. De verpleegkundige staat voor de deur. Deze meneer gaat mij een neulasta-prik geven die gaat zorgen voor de versnelde aanmaak van witte bloedlichaampjes. En dat gaat mij uit het ziekenhuis houden. Dat heeft bij de vorige kuur ook gewerkt, dus ik heb er wel vertrouwen in. De prik is pijnlijk, maar nuttig. Daarna is mijn energie op, ik ga op de bank zitten. De kinderen gaan eten bij lieve vrienden. Wat heerlijk is want zo hebben wij onze handen vrij in alle drukte. Paul brengt ze en komt terug met een bordje voor ons beiden. Wij eten gezellig samen, het is heerlijk! Lief dat er zo voor ons gezorgd wordt. En zij zijn niet de enige, wat heel geweldig is.  

Ook vandaag is er post, twee kaartjes, twee dezelfde grappig genoeg. Maar met een verschillende afzender, allebei met een hele lieve tekst. Er wordt flink met ons meegeleefd bij deze laatste kuur. Blijkt ook uit de smsjes en telefoontjes. Geeft me nogmaals het warme gevoel dat we er niet alleen voor staan!

Na zevenen haalt Paul de kids op. Een lange dag is weer voorbij. Samen met de oudste kids een beetje tv kijken en zo wordt het toch nog laat.....