"Je bent wel aangekomen!" constateerde de radiotherapeut vrolijk toen we daar donderdag waren. En hij heeft gelijk. Na al die weken van misselijk zijn, heb ik mezelf wat meer lekkere dingen dan anders gegund. Sommige van de medicijnen maken je ook nog extra hongerig, vertelde hij. Nou, daar heb ik geen medicijnen voor nodig ;-)
Vanavond om 20:00 uur braaf mijn laatste medicijnen op de laatste dag voor de laatste kuur. Van elk 'laatste' moment ga ik morgen extra genieten. Niet van het prikken, niet van de misselijkheid. Wel van het naar huis rijden! Ik maak wel enig voorbehoud. Ik voel me niet fit en ben erg bang dat het met de bloedcontrole niet goed gaat. Als mijn bloed niet goed is, wordt de kuur uitgesteld, dat zou flink balen zijn. Zeker met het einde in zicht!
Naast mijn bed liggen stapels kaarten. Er zijn er de afgelopen maanden veel binnengekomen. En nog steeds komen er regelmatig kaartjes. Wat is dat heerlijk zeg. Zo'n berichtje van iemand die laat weten dat ie aan je denkt in deze moeilijke tijd. Dat doet me erg goed. Ook het teruglezen is fijn. Dat doe ik regelmatig. En de mailtjes en sms'jes en zelfs prachtige bossen bloemen die zo af en toe (met een hoogtepunt rond elke nieuwe kuur) binnenkomen. Dat houdt me op de been. Als ik het even niet zie zitten denk ik aan al die mensen die me steunen en dan kikker ik op. Alleen al voor hen moet ik door. Niet de moed laten zakken.
Dit weekend hebben we het in elk geval rustig aan gedaan. Rebecca stelt veel vragen momenteel. Vaak over mijn kaalheid, vandaag op de bank vroeg ze waarom ik steeds naar het ziekenhuis moet. Lastig uit te leggen aan een 4-jarige. De summiere versie was deze keer voldoende. Toen ging het ineens weer over de poppetjes waar ze mee aan het spelen was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten