Vanochtend reed ik met de auto door het bungalowpark waar we momenteel verblijven met de kids. Hier geldt het bekende concept dat je alleen op wisseldagen (maandag en vrijdag) met de auto op het park mag en verder niet. En toch reed ik daar op dinsdag. Paul had een vrijstelling gekregen. Voor mij. En het stomme is dat ik hem nog nodig heb ook. Het zou te veel zijn om twee keer per dag naar het zwembad of de parkeerplaats te moeten lopen als we ergens heen willen. En dat is zo raar, dat je zo op kunt zien tegen dingen waar je normaal je hand niet voor omdraait. Zoals een stukje lopen.
Maar goed, voor de kinderen is het niet te ver lopen. Dus die gaan lekker zwemmen elke dag. Ze hebben vrij gekregen van school zodat we toch een paar dagen met het gezin op vakantie kunnen. Omdat we in de vakanties niet weg kunnen in verband met de chemokuur en in februari in verband met de bestralingen. Pas in mei is de eerste vakantie dat we als gezin ergens heen hopen te kunnen. Zonder rekening te moeten houden met schema's van het ziekenhuis of schema's van wanneer ik misselijk ben of te ziek om weg te gaan. Dat lijkt me zo lekker, dat je alleen met praktische dingen zoals werk en school (en geld natuurlijk) rekening hoeft te houden als je iets wilt doen. Dat heerlijke ongecompliceerde van een gewoon leven..... ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten