Gisterochtend was het weer tijd voor een wandeling. Het plan is om samen met een vriendin en haar hond een leuk pad net buiten het dorp te lopen. We komen niet ver, het is hier open en de wind is snijdend koud! We besluiten terug te gaan en door een uitgestrekt park aan de rand van het dorp te gaan lopen, lekker beschut door struiken en bomen en toch een beetje zon. Dit is beter!! De hond vindt het ook prima, die rent lekker voor ons uit en vindt een bevroren stuk brood. Onderweg komen we ook te spreken over mijn situatie. Het is prettig zo wandelend en pratend mijn gedachten op een rij te zetten. En gezellig natuurlijk. Dit zijn zulke kwaliteitsmomenten!


De rest van de dag doe ik weer rustig aan. Rebecca is bij een vriendinnetje spelen, maar stil is het niet in huis. Lieve heeft drie vriendinnen over de vloer om de carnavalsoptocht voor te bereiden en op een of andere manier máken die toch een herrie!!


Vanochtend kwam dan eindelijk de schriftelijke bevestiging van de verzekering dat alles omtrent het vervoer rondom de bestraling geregeld is. Ik heb er nog een keer voor moeten bellen want de toegezegde goedkeuring voor taxivervoer kwam maar niet. Nu heb ik alle papieren binnen, maandag is de eerste rit. In de ochtend kijk ik op uitzending gemist een programma terug over 10 jaar huwelijk van WA en Maxima. Het ontroert me. Misschien komt dat omdat het generatiegenoten zijn en zij ook zijn gezegend met drie dochters. De gezinsplaatjes komen overeen met zoals wij die kennen, fietsen met je dochters, samen spelletjes doen. Het lijkt zo gewoon, maar dat is het niet.


Vanmiddag had Paul een afspraak in Rhenen met een klant. Ik rijd met hem mee en hij zet mij bij een restaurant langs de A2 af voor een date met Patricia. We hebben elkaar dit jaar nog niet gezien! Patricia werkt voor mij en is indirect ook getroffen door mijn ziekte. Ik ben al sinds oktober niet op kantoor en daarom werkt zij al maanden alleen. Ze doet het voortreffelijk en weet het congres en onze trainingen gewoon door te laten gaan. Na zijn afspraak pikt Paul mij weer op.


We belanden in een file en het is nog spannend of we op tijd thuis zijn om Rebecca van de naschoolse dagopvang op te halen. Voor de zekerheid bel ik mijn broer, die haalt haar op. Wanneer we in onze straat aan komen rijden, parkeert hij juist op onze oprit. Rebecca zit naast hem, haar mutsje steekt net boven het portier uit, een grappig gezicht.
Op deze drukke dag hoeven we niet zelf voor het eten te zorgen, mijn broer en zijn vriendin doen dat. Zij hebben kort na mijn diagnose besloten om tijdens mijn behandeling elke week een keer voor ons te koken en samen te eten. Een onvoorstelbaar mooi en behulpzaam gebaar.


Zodra ik binnen ben verruil ik mijn pruik voor een gemakkelijk zittend mutsje. In mijn beleving zie ik er zo 'zieker' uit, maar het draagt zoveel prettiger! Die pruik is na een paar uurtjes dragen toch wat warm en gaat een beetje jeuken. Inmiddels is mijn haar trouwens weer aan het groeien. Nu is het nog heel kort en doorzichtig donshaar, op afstand niet te zien. Maar ik hoop stiekem dat het dit voorjaar genoeg is om er een leuke korte coupe van de laten knippen!!