Vandaag toch maar eens gegoogled op 'opvliegers'. Op zoek naar middeltjes die het wat minder hevig maken. Blijkt dat de adviezen die je krijgt bij de chemo ook van toepassing zijn bij opvliegers. Zoals lekker bewegen, tijd voor jezelf, gezond eten. Dussssss, ik hoef niets te veranderen.

Vanochtend bijgepraat met lotgenoot. Het blijft verbluffend hoe herkenbaar de ervaringen zijn en hoe prettig het is om deze uit te wisselen. Na het telefoongesprek even douchen en toen.... schrik! Ik had al eerder deze week twee bobbeltjes gevoeld en nu zag ik in de spiegel ineens dat ze er nog zaten en eigenlijk best wel zichtbaar waren. En dus niet weg waren..... Wat nu? Want angst nummer één voor (ex-)borstkankerpatienten (en waarschijnlijk vele anderen) is ergens een bobbeltje te vinden. Het zat me niet lekker dat ze er nog zaten en ik wilde er nu meteen iets mee doen. Maar wat? In eerste instantie belde ik de verpleegkundige van het mammacare centrum. Die kon er niet veel mee en verwees me door naar het dagcentrum oncologie, de afdeling waar ik zes keer de chemokuur kreeg toegediend. De verpleger die de telefoon aannam (het was die van die verkeerde prik...) vroeg even door op wat er precies zat en ging even ruggespraak houden. Waar ik dacht dat ie zou zeggen dat ik het maar even aan moest zien gaf hij aan dat ik om 14.00 uur even langs moest komen want ze wilden het toch even zien. Slik. Geen geruststelling dus.

Veel te vroeg was ik op het dagcentrum. Een iets te bekende plek waar ik eigenlijk nooit meer wil komen. Ik mocht wel meteen door, fijn. De arts-assistent constateerde dat er sprake moest zijn van een ontsteking, het is immers net na een chemokuur, dus ik heb nog steeds een verminderde weerstand. Het zag er absoluut niet ernstig uit, maar we moeten het even in de gaten houden. Toch een geruststelling, gelukkig. Wel geweldig dat ze in het ziekenhuis meteen de tijd voor je nemen wanneer je zorg hebt of wanneer er iets aan de hand kan zijn.