In de taxi met Lieve maandag kwam mijn ziekenhuisbezoek van de afgelopen maanden ter sprake. De route naar het Verbeeten instituut, waar de bestralingen plaatsvinden, voert langs twee ziekenhuislocaties. Op beide locaties heeft ze mij bezocht. De eerste keer ten tijde van de operatie, de tweede keer toen ik vlak voor kerst opgenomen was in verband met mijn te lage bloedwaarden en koorts. "Dat was toen in september..." hoorde ik mijzelf tegen haar zeggen toen ze vroeg naar de opname van de operatie. September, dat is al lang geleden zeg. En ondertussen zijn we er nog niet klaar mee.

Vanochtend reden Lieve en Rebecca met me mee naar de bestraling. Dat Rebecca er deze keer ook bij was, was erg gezellig, maar ook een beetje spannend. Zou dat wel goed gaan in de wachtkamer? We hadden een hoop speeltjes mee en gelukkig stond er in de wachtkamer ook wat speelgoed. Van tevoren had ik haar afbeeldingen laten zien van hoe het allemaal in zijn werk ging, zodat ik daar ter plekke geen 'lastige' of confronterende vragen over zou hoeven te beantwoorden. Lieve bleef bij haar in de wachtkamer terwijl ik de bestraling onderging. Het wachten in de kleedkamer voordat ik naar de bestralingsruimte mocht, duurde mij deze keer veel te lang. Ik hoorde Rebecca aan de andere kant van de deur spelen en hoopte dat ik terug zou zijn voordat ze zich ging vervelen. Deze keer was het in elk geval alleen bestralen en geen foto's nemen, dat scheelde weer een paar minuten. Terug in de kleedkamer hoorde ik aan de andere kant van de deur nog steeds een spelende Rebecca, geen huilend meisje of stuk vallende dingen. Iedereen zat er ontspannen bij, snel de jassen pakken en weer naar huis.

Deze keer voorafgaand aan het bestralen had ik voor het eerst wat langer moeten wachten. Omdat ik met Becky ging spelen en dus ergens anders zat dan anders, viel mijn oog voor het eerst op het folderrek in de wachtruimte. Met folders over alle mogelijke thema's rondom het thema kanker. Over het gesprek met je dokter, voeding en kanker, vermoeidheid bij kanker, pijnbestrijding bij kanker en nog wat heftige brochures over doodgaan. Tja, ik heb nog steeds niet helemaal het gevoel dat het ook over mij gaat. Ik en kanker, ik breng het nog steeds niet met elkaar in verband. Chemokuur, ook zoiets. Ik ben al lang blij dat de kuren voorbij zijn, maar moet er nog aan wennen dat ik chemokuur gehad heb. Een goede folder die ertussen staat is 'en hoe moet het nu met mijn kinderen'. Ik lees tips en mogelijke manieren om hiermee om te gaan die me uit de praktijk bekend voorkomen. Eén van de tips is om open te zijn naar je kinderen, want ze krijgen snel genoeg door dat er iets aan de hand is. Puur op gevoel hebben we vanaf het allereerste bezoek aan het ziekenhuis alles verteld. We hebben van begin af aan open met onze kinderen over de borstkanker gepraat, we hebben ze steeds verteld over de volgende stap in de behandeling en we hebben ze zoveel mogelijk (en zoveel als ze wilden) laten zien en weten in welke fase we zaten en wat de vooruitzichten zijn. Dat was niet altijd makkelijk, want we hadden voor onszelf genoeg te verwerken. Toch heb ik daar altijd achter gestaan, en zal ik ook altijd de meiden laten weten wat er aan de hand is, hoe het in de toekomst ook zal gaan. Ze krijgen het immers toch allemaal mee: mama wordt kaal, mama is ziek, mama moet naar het ziekenhuis. Zo kunnen we het tenminste samen verwerken. Met al die ervaring zou ik de folder bijna zelf kunnen schrijven. Toch staan er nog wat praktische tips in waar ik nog wel wat aan kan hebben. Goed dus dat die folder er is. En hopelijk krijgen andere ouders 'm eerder in het proces....

Wat ik (wij) te verstouwen hebben (gehad) staat wat mij betreft overigens in geen verhouding tot wat andere kankerpatienten mee moeten maken. Sinds ik op internet wat durf te zoeken en te lezen kom ik veel blogs tegen van collega-patienten en dan schrik ik van de heftigheid van de behandeling die zij moeten doorstaan. Ik heb vaak het idee dat ik de 'light-versie' van kanker heb gehad. Niet helemaal waar natuurlijk en we hebben ook geen garanties dat het niet terugkomt, maar voorlopig voelt het zo. Zeker in het licht van wat anderen overkomt. Zo kwam ik eind oktober op de blog van de vader van een meisje van tien met kanker. En dat meisje, Guusje van Gorp, overleed op 30 oktober. Het blog is uitgegeven in boekvorm en zeer indrukwekkend om te lezen. Ik kan het iedereen aanraden. Voor mij was er in het boek (en de blog) veel herkenning, bijvoorbeeld in de wervelstorm waarin je terecht komt en waarin je niet meer aan je eigen leven toekomt, je wordt geleefd door het ziekenhuis. En herkenning in allerlei momenten die beschreven worden, het geeft zo'n goed (en tragisch) beeld van wat er gebeurd wanneer iemand in je gezin kanker krijgt. Ik denk dat het veel inzicht biedt aan iedereen die hier niet in zijn of haar nabije omgeving mee te stellen heeft.
Mocht je het zelf willen lezen: wanneer je het boek bestelt gaat € 3,00 naar de stichting KanjerGuusje en deze stichting zet zich in voor kinderen met kanker.