Vanochtend net even wat eerder op moeten staan, om half negen stond de taxi voor de deur. Tasje mee met boek voor tijdens het wachten en telefoon. En natuurlijk de afsprakenbrief. Hierin staan de tijden voor de bestralingen van deze week (donderdag krijg ik de nieuwe voor volgende week) en er staat een streepjescode op. Deze code houd ik in het ziekenhuis bij binnenkomst voor een scanner en dan weten de dames die het bestralingsapparaat bedienen (meestal dames, heb tot nu toe één man gezien) dat ik er ben. Vanochtend liep ik één minuut voor de afspraaktijd binnen, briefje voor de scanner en doorlopen naar de wachtruimte. Ik had mijn jas nog niet opgehangen of ik kon al doorlopen. Kijk, dat is dan mooi geregeld. Binnen anderhalf uur na vertrek vanuit huis ben ik alweer thuis. Laten we dit tempo er in houden.

Ruim op tijd weer thuis voor koffie. En om 12.00 uur met manlief gezellig lunchen buitenshuis, het was immers Valentijnsdag. Lekker om er even uit te zijn. Het is heel gezellig maar de lunch eindigt voor mij een beetje in mineur. Ik moet weer denken aan de bobbeltjes die ik een paar weken geleden ontdekte en die ik in het ziekenhuis heb laten zien. Ondanks de geruststelling toen zitten ze er nog steeds, er is er zelfs nog eentje bijgekomen. Ik blijf ongerust en wil er nogmaals mee naar de dokter. De gedachte aan dit soort dingen maken me zorgelijk en verdrietig. Ik kan niet zomaar meer denken dat het wel niets zal zijn. Er moet een verklaring voor zijn en anders moet het worden onderzocht wat mij betreft. Paul en ik spreken af dat ik ermee naar de huisarts ga. In de auto onderweg naar huis bel ik hem en ik kan een uurtje later gelukkig al terecht. De huisarts constateert dat het opgezette talgkliertjes zijn, écht niets aan de hand dus. Hij is heel erg stellig en ik ben erg opgelucht.

We rijden meteen door naar de basisschool voor een tienminutengesprek met de juf van onze kleuter, die in haar eerste schooljaar zit. Dat gesprek had al in november plaats moeten vinden, maar toen lukte het niet tussen de kuren door. Nu kon het eindelijk, de juf had al vaker aangeboden het gesprek in te halen wanneer het bij ons uit zou komen. We kregen te horen dat ze lekker in haar vel zit en leuk kan spelen. Ze is vrolijk en bazig en ontwikkelt zich goed. Dat het goed met haar gaat is fijn om te horen, ik ben zo blij dat het bij die kleine meid allemaal z'n gangetje gaat. Gelukkig heeft de hele situatie absoluut geen negatieve invloed op haar ontwikkeling.

Na het gesprek halen we haar op bij een vriendinnetje. Onderweg word ik gebeld door de man van een lotgenootje, wiens chemokuur gelijk liep aan die van mij. We informeren elkaar af en toe over ons beider welzijn. We ervaren vaak dezelfde emoties omdat we gelijk op gaan qua ervaring. Zo blijkt dat we allebei ons er deze week zeer van bewust zijn dat dit de eerste keer is dat we drie weken verder zijn na een kuur en dit keer géén nieuwe chemokuur krijgen!! Ze gaat donderdag worden geopereerd en we spreken af dat, als alles goed gaat, ik vrijdag voorafgaand aan mijn bestraling even bij haar langsga in het ziekenhuis.

Dan begint weer de gewone gang van zaken, avondeten met z'n allen, bijkletsen over de dag, beetje tv kijken en op tijd naar bed.

En dan krijg ik last van opvliegers, de opvliegers blijven een crime. Thuis gaat meestal de pruik af en draag ik een mutsje. Dat mutsje gaat om de haverklap af, dan krijg ik het zó warm. Daarna weer koud, dus mutsje op. Vaak aan het einde van de dag en als ik naar bed ga. Van die irritante opvliegers. Soms staat zelfs het zweet op mijn voorhoofd. Dan voel ik me alsof ik in een verkeerde tijdzone zit, beetje vroeg om met veertig al in de overgang te zijn immers. Doordat ik veel blootshoofds zit, zien de meiden mijn haar groeien. Het is nog heel kort en het gaat mij veel te langzaam, maar het ziet er veelbelovend uit!