Vanochtend voor de vijfde keer naar Breda voor een bestraling. Al liggend onder dat apparaat bedenk ik me dat het lijkt op een ruimtevaartuig wat om me heen draait. Met in- en uitklappende onderdelen, alles gaat automatisch. Zeker nu een aantal lampen in de 'bunker' stuk waren en ik in het halfdonker lag leek het allemaal een beetje onwerkelijk. Het duurt hooguit vijf minuten, maar dat is voor mij al veel te lang om verplicht stil te liggen. Uit opstandigheid bedenk ik me wat er zou gebeuren wanneer ik in die paar minuten toch beweeg. Op mijn zij gaan liggen of opstaan. Zou dat heel erg zijn? Ik neem het risico maar niet natuurlijk, veel te eng met die apparatuur die mijn lijf onder schot neemt.

Vrijdagochtend had ik na de bestraling nog een gesprek met een verpleegkundige. Tijdens die afspraak werd vooral opgesomd wat allemaal niet mag gebeuren met het bestraalde gebied. Dat bestraalde gebied blijkt overigens veel groter te zijn dan ik me had voorgesteld. De gevoeligheid onder mijn arm is dus ook aan het bestralen te wijten, weet ik nu. De voorschriften zijn vrij simpel, blijf van het bestraalde gebied af! Geen zeep, niet in bad, geen knellende kleding. Gewoon met rust laten. En als het rood wordt krijg ik een zalfje.

Het weekend was erg welkom, even twee dagen die ik zelf mag indelen. Dat geeft wat ruimte in mijn hoofd. Het verplichte van het bestralen (en ook van de chemokuur) is erg vervelend. Ik moet er maar het beste van maken. Vanochtend was het in de taxi zelfs nog een beetje gezellig. Ik had wel gebeld dat ze maar wat later moesten komen, omdat er een flinke file stond. Kon ik toch de gang van zaken van vandaag nog een beetje beinvloeden :-)