De dagen gaan ineens heel snel. Dit is de laatste week van de bestralingen en ik ben er erg emotioneel onder. De gedachte dat alle behandelingen na een half jaar nu echt bijna voorbij zijn, maakt veel indruk op me. Nu nog maar vier keer naar Breda en dan begint het echte herstellen. En de onzekerheid, de volgende bezoeken aan het ziekenhuis zijn controles.

Gister reed ik met mijn drie dochters in de auto naar mijn ouders. Een klein stukje, dus voor mij inmiddels goed te doen. En ineens stonden de tranen in mijn ogen. Want het was al een half jaar geleden dat ik in mijn eentje met mijn meiden in de auto zat! In de afgelopen periode was ik niet in staat om zelf te rijden en moest er altijd iemand mee. Weer een bijzonder momentje.

Ik heb wel een beetje pech. Ik zou in september naar de tandarts gaan, maar dat ging toen niet door omdat ik geopereerd moest worden. Daarna kwam het er door omstandigheden niet meer van. En nu heb ik heel veel kiespijn!!!!! Dus ging ik vorige week naar de tandarts, die niets kon vinden. Dit weekend werd het erger dus moet ik morgen nog een keer. Weer in een wachtkamer, weer foto's maken. Naast de dagelijkse tripjes naar het ziekenhuis voor de bestralingen. Ik heb er weinig geduld voor, heb wel even genoeg van artsenbezoek!