Vanmiddag een stevige wandeling gemaakt. Drie kwartier even lekker doorstappen. Dat deed me goed! Het ging prima, die conditie gaat er wel weer komen. Onderweg kwam ik langs een huis met allemaal vrolijke 40-vlaggetjes. Leuk hoor, een feestje omdat je veertig wordt. Dan moet ik wel meteen even terugdenken aan mijn eigen veertigste verjaardag. Die was echt niet vrolijk, vier dagen later zou de chemokuur starten en we hadden net gehoord dat we met een aggressieve vorm van borstkanker te maken hadden. Ik had me mijn veertigste verjaardag écht anders voorgesteld! Niet met allemaal kaartjes waarop meer sterkte dan gefeliciteerd staat. We zijn die dag met het gezin 'gevlucht' voor het verjaardagsbezoek. Iets eten en naar de film. Ik voel nog het dubbele gevoel van er een gezellig uitje van maken en het paniekgevoel om wat er allemaal komen ging. Wist ik veel wat ik kon verwachten. En het verdrietige gevoel dat ik misschien niet zo oud ga worden als ik hoopte. Niemand heeft natuurlijk garanties, maar voor mij kwam het allemaal ineens wel heel dichtbij.

Maar goed, dat heeft allemaal een plaatsje gekregen. Voorlopig dan. En ergens in de nabije toekomst vinden we vast wel een moment om dat 'veertig-feestje' alsnog te vieren! Toen we thuiskwamen na de film op mijn verjaardag met z'n vijfjes stonden er allemaal hele lieve verrassinkjes bij de voordeur op mij te wachten van mensen die toch eventjes langskomen waren en dat was echt wel heel erg fijn toen.

Morgen begint het verdere aftellen van de bestralingen. Van tien naar nul. En we hebben een gesprek staan met de oncoloog. Daar zie ik wel tegenop. Dit is dus de niet-vrolijke arts. Vorige keer dat ik die live sprak kwam ik er behoorlijk depressief vandaan. Me deze keer maar niet zo uit het veld laten slaan.