Af en toe lees ik over hoe anderen chemokuur, bestraling, herstel en dergelijke hebben ervaren, via blogs etc. op internet. Via Livestrong, de stichting van Lance Armstrong, worden veel thema's behandeld die ik in het dagelijks leven tegenkom. Welk effect heeft het ondergaan van de behandeling op de relaties binnen je gezin, hoe ga je om met de onzekerheid, dat soort onderwerpen interesseren mij momenteel zeer. Ik ben toch op zoek naar hoe ik nu in het leven sta. Nu voelt het voor mij nog een beetje als leven in een glazen bol. Afgelopen week las ik een boek van een moeder wiens dochter vermoord is en zij beschreef dat ze leefde achter een soort matglas. Dat was voor mij herkenbaar. Hoewel onze ervaringen totaal anders zijn, zijn we allebei geconfronteerd met een traumatische en ingrijpende ervaring. Misschien reageert een mens daar in eerste instantie wel op door afstand te nemen van de werkelijkheid om het allemaal aan te kunnen. Een soort overlevingsmechanisme. Zaak is om nu weer over te gaan op de 'gewone', 'normale' stand, hoe dat er ook uitziet.
Het is opmerkelijk trouwens hoeveel mensen hun ervaringen delen op internet, hoe herkenbaar dat kan zijn voor anderen. Helaas zijn er ook veel blogs over kinderen die ziek worden, 25 kinderen per jaar krijgen bijvoorbeeld neuroblastoom, wanneer zij een hoog risico tumor hebben zijn de vooruitzichten ronduit slecht. Een aantal van deze kinderen heb ik afgelopen half jaar gevolgd en dat zijn aangrijpende verhalen. Meer dan een kaartje sturen als ze in het ziekenhuis liggen en geld doneren als ze voor behandeling naar het buitenland moeten kan ik niet doen. Al met al heeft mijn ervaring van afgelopen half jaar me in elk geval meer inzicht gegeven in een kant van het leven die ik niet kende. Die van kwetsbare mensen die getroffen zijn door ziekte. Mensen die ongewild in een ander leven terecht komen dan waar ze zelf voor hebben gekozen en die hun weg hier doorheen zoeken. En die op zijn tijd best een beetje hulp kunnen gebruiken.