Pfffff, wat een week. Deze week was het avondvierdaagse en dan is het áltijd stress, hoe goed je het ook voorbereid hebt. De kinderen moeten elke dag om 18:00 aan de start staan, gegeten hebben en de goede loopschoenen aanhebben. En daarna veel te laat naar bed, waar niet ieder kind even goed tegen kan :-s
Maar ondertussen heb ik wel mooi vier avonden gemiddeld zes kilometer gelopen én zondag deed ik al 10 kilometer ter voorbereiding op een bergtocht in september. Dat gaat dus de goede kant op met mijn conditie, want ik heb ook het revalidatie-sportprogramma meegedraaid vanmiddag en dat was ruim vier kilometer fietsen en aan gewichten hangen en trekken. De komende dagen maar even van bijkomen....

Met mijn meiden aan de finish, in het zonnetje gezet door oma :-)

Gister zat ik op een terras van het zonnetje te genieten terwijl ik onbedoeld een gesprek tussen twee dames meekreeg. Ze spraken over iemand die zeer recent was overleden. "Tjonge, wat erg" zei de ene dame. "Maar hij was heel lang ziek geweest" zei de andere. "Oooow", zei de eerste dame opgelucht. De persoon over wie ze het hadden was overleden aan kort daarvoor ontdekte uitzaaiingen van kanker. Het klonk alsof het minder erg was nu hij lang ziek was geweest. Of zo. Ik vond het wrang dit gesprek te horen, wetende dat uitzaaiingen in mijn geval ongeneeslijk zullen zijn. Ik ben er waarschijnlijk extra gevoelig voor op dit moment. Hoe langer ik 'schoon' blijf, hoe meer afstand ik zal kunnen nemen. Alleen moet mijn eerste echte controle nog komen.

Gelukkig voel ik me goed en vol energie. Ik ben er klaar voor om de komende tijd het hoofd te bieden. Eerst vakantie , leuke dingen doen en daarna pas weer naar het ziekenhuis!