What doesn't kill you makes you stronger

Ik sta aan het begin van een bijzondere dag. De afsluiting van een bijzonder schooljaar voor onze middelste dochter. Ze neemt vandaag afscheid van de basisschool met een musical-optreden waar vanochtend de jongste op school naar gaat kijken. Die moet hierna nog zes musicals zien voordat ze zelf aan de beurt is om op te treden. De oudste gaat vanavond mee, terwijl ze vorig jaar nog zelf op de planken stond.

Dit schooljaar was in alle opzichten heftig. Sterre naar de brugklas dus naar de middelbare school. Lieve naar groep acht, met de belangrijke want bepalende citotoets en voorbereiding op de stap naar de grote school. En Rebecca nu echt naar groep één. We hadden onszelf dus al voorbereid. Niet wetende dat borstkanker dit jaar nog ietsje bijzonderder ging maken.... Wat een samenloop van omstandigheden, dat in de eerste schoolweek bij mij borstkanker wordt geconstateerd. Aan alle hoog te houden ballen wordt er nog ééntje toegevoegd. Iets wat we als gezin niet alleen kunnen redden. Gelukkig staan er hulptroepen gereed. Vele, soms onverwachte, hulptroepen. En op één of andere manier komen we dit jaar door. Met tranen van verdriet en van het lachen. Ik met mijn chemokuren en bestralingen, Sterre met het dagelijks vroeg opstaan en naar school fietsen, huiswerk en proefwerken, Lieve met haar Citotoets, spreekbeurten, werkstukken en helaas vele wisselingen van leraren en natuurlijk Rebecca'tje met spelen ;-) En Paul met de combinatie van veel werk en veel zorg. Het jaar is omgevlogen. En hoe! Alledrie de dames zijn vrolijk, gezellig, gezond en slagen glansrijk dit jaar, met hoge scores op citotoets (ook Rebecca van vijf, kleine dondersteen) en/of proefwerken. Paul gaat zakelijk beter dan ooit en ik? Ik ben er nog. En ik geniet! Van elke ochtend wakker worden met die heerlijke mensen om me heen, van fietsen en wandelen, van nadenken over de toekomst, van fit worden, van rijden naar zwemles, roeien, de stad, school en waar de kinderen ook maar heen willen. Van de komende vakantie waar we allemaal naar uit kijken, van Paul z'n werk, van vrienden en familie, wier liefde en belangrijkheid nooit zo duidelijk getoond is als in het afgelopen jaar. Van zonnige dagen én regenachtige dagen. En van de verwachting wat voor moois de toekomst allemaal nog kan brengen.
En ik weet wel, ik ben er nog niet. Maar deze ervaring heeft mij gelouterd en mij een hoop gebracht. En mij zelfs nog een beetje trotser gemaakt op mijn dochters, wat al bijna niet mogelijk was. Dus dat wordt janken vanavond bij de musical, als ik me realiseer dat mijn kleine blonde meisje van toen klaar is met de basisschool en zich zo formidabel door dit jaar heengebokst heeft......