En zo fragiel is het goede gevoel dan nog wel. Dat het met een kleine zorg al teniet kan worden gedaan. Sinds een paar weken heb ik wat meer last van de geopereerde borst en oksel dan daarvoor. Ik weet het aan het feit dat ik wat drukker ben nu ik wat meer energie heb en dus minder tijd neem om de rust te nemen waar mijn lichaam om vraagt. Maar toen ik dit weekend in mijn oksel duidelijk iets ging voelen wat er niet hoorde, sloeg de onzekerheid toe. Het zal toch niet waar zijn! Het is zo moeilijk om dan rustig te blijven en niet in gepieker te vervallen. Vanochtend het ziekenhuis gebeld. En het voordeel van mijn situatie is dat ze je dan niet lang laten wachten, maar bij het horen van mijn verhaal meteen tijd maken. 's Middags langskomen dus. En weer iets regelen met de kinderen, Paul moet mee, spannend. Weer diezelfde route naar het ziekenhuis. Ik zat te dubben, was ik nu al begonnen met de dingen te doen die ik echt wil doen? Want wie weet, had ik er nu geen tijd meer voor! Eenmaal binnen weer die eeuwige wachtkamer. Maar we waren snel aan de beurt. Niets, oordeelde de verpleegkundige, niks bijzonders. Toch de chirurg erbij, ook even voelen, kijken of het verontrustend was. Ook niets aan de hand. Wel gek, maar ze zien het vaker. Kon ik mijn arm nog goed bewegen? Ja, ook in orde. Als er iets is, altijd bellen. Het komt nog wel terug, vertrouwen in je eigen lichaam. Nu lekker doorgaan, tot in november! En een kwartier laten stonden we weer buiten. Opgelucht, gerustgesteld en serieus genomen. Wat een goed ziekenhuis. En voor mij voelde het alsof mijn leven weer iets verlengd is........