10 Oktober zal voor mij altijd een bijzondere datum blijven. Maandag 10 oktober 2011 was de start van mijn eerste chemokuur. Dát was tot nu toe de slechtste dag van mijn leven. Wat was ik beroerd van dat spul. Maar goed, wie weet heeft het geholpen.Op 7 november weten we meer.....
Vanmiddag was er weer een contrôle. Ik heb inmiddels zoveel zelfvertrouwen dat ik er in mijn eentje heen ga. De radiotherapeut (de man van de bestralingen) deed deze contrôle. Hij is er de komende vijf jaar nog niet aan toe om mijn dossier te sluiten, omdat ik meedoe aan een onderzoek waarvoor hij mij jaarlijks moet zien. De radiotherapeut constateerde 'geen activiteiten die wijzen op terugkeer van de tumor'. Zo schreef hij het in zijn verslag, ik kan dit soort woorden niet vaak genoeg horen en lezen :-) Verder liet hij wat plaatjes uit zijn presentatie (van 126 ppt-slides) over zijn onderzoek naar genezingskans van borstkanker onder verschillende omstandigheden zien. En hoe lang je nog last kunt hebben van de behandeling. Dat eerste viel me mee (wat een kleine kans had ik volgens hem dat het terug komt :-), dat tweede viel tegen. Het grootste deel van de patienten heeft tot 18 maanden na het einde van de behandeling nog last van vermoeidheid en andere dingetjes. Hij was wel complimenteus over mijn nog altijd véél te korte haar. Fijn om te horen.
De arts moest ook een tatoeage-puntje verwijderen. Deze puntjes (ik heb er acht) zijn gezet om de bestralingen dit voorjaar elke dag op hetzelfde punt te richten. Dat ze niet per ongeluk op je hart of longen bestralen bijvoorbeeld. Één van die puntjes zat wat mij betreft veel te zichtbaar en dat heeft ie vandaag verwijderd. Met een scherp mesje. Ik laat die andere 7 maar zitten.....
Daarna naar huis met een mooie pleister in mijn decoletté.
Gister las ik nog een mooie uitspraak, die ik hier graag wil delen. Want natuurlijk zijn er soms mindere dagen. Momenten van angst, confrontaties met borstkanker, de gedachte dat het zomaar terug kan komen. Op sommige dagen is het gemakkelijker om te vertrouwen op de toekomst dan andere dagen. Maar ook die mindere dagen zijn de moeite waard om geleefd te worden. En ik ben op dit moment zo dankbaar voor hoe goed het met ons gaat, daar wil ik maximaal van genieten. En toen las ik dit: "elke dag kent mooie momenten, maar je moet ze wel willen zien."
Carpe diem. Dus.
Hey Astrid,
BeantwoordenVerwijderenOok vanuit Uganda, waar ik een maandje vrijwilligerswerk verricht, volg ik met belangstelling je blog. Goed om goed nieuws te vernemen. Nog gefeliciteerd met je verjaardag! Het raakt me dat jij mij vorig jaar omstreeks deze tijd steunde tijdens ziekte en na overlijden van mijn moeder terwijl je zelf intussen voor mij 'verzweeg' dat je ook slachtoffer was geworden van de ziekte. Des te mooier dat het nu zo goed gaat met je...
Dankjewel Martin. Het blijft wel spannend allemaal, volgende week eerste MRIscan voor controle. De week daarna de uitslag, ik merk dat ik er veel mee bezig ben. Ik hoop dat het goed met je gaat! Geweldig dat je met je vrijwilligerswerk bent begonnen. Ik hoor graag hoe het gegaan is, ben heel benieuwd.
BeantwoordenVerwijderenHey Astrid, als je er aan toe bent, vertel ik je graag wat uitgebreider over mijn ervaringen. Ik laat het initiatief verder aan jou, denk eerst aan jezelf!
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte in de tussentijd. Logisch dat je er veel mee bezig bent. Hoop dat de uitslag volgende week positief is. Zo kom je stapje voor stapje weer verder....