Vandaag was het precies een jaar geleden dat ik een knobbeltje in mijn borst voelde. Ik weet nog hoe het was. De paniek die ik voelde. We kwamen meteen in actie, maar het was een beetje pech dat het een zaterdag was. Dus moest ik wachten tot maandag voordat ik naar de dokter kon. Toch wilde ik het meteen laten checken. Dat kon gelukkig bij de huisartsenpost. Die dokter bevestigde mijn vermoeden, dat het niet goed voelde en dat ik het beter zo snel mogelijk moest laten nakijken. Maandagmiddag zat ik bij de huisarts, dinsdag belde ik met het ziekenhuis. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis had pas een week of wat later tijd en dat duurde me veel te lang. Na een rondje bellen kon ik die week nog terecht bij het Amphia Ziekenhuis in Breda. En zo begon het allemaal. Ik herinner me nog dat ik in de wachtruimte een foldertje las over een vrouw die chemokuur volgde. Ze had het over een sneltrein waar je in verzeilt raakt zodra de diagnose borstkanker wordt gesteld. Dat was toen nog ver van mij vandaan, zo voelde het tenminste. Inmiddels ken ik die sneltrein waar je ingezogen wordt wel. En nu is de sneltrein veranderd in een boemeltje. Medisch gezien is er nog wel een en ander aan de hand, maar het gaat allemaal wat rustiger. Zo zit er meer tijd tussen ziekenhuisbezoeken.
Vandaag was zo'n bezoekje. Ik ging bloed laten prikken. Over drie weken staat een afspraak met de oncoloog in mijn agenda en de testen die ze moeten doen kosten veel tijd. Dus of ik uiterlijk drie weken van tevoren wilde laten prikken zodat de uitslag op tijd klaar zou zijn. Ik denk nog maar even niet na over de afspraak over drie weken. Het prikken ging goed, een paar buisjes bloed aftappen stelt uiteindelijk niet veel voor. Toch krijg ik het een beetje benauwd als ik dichtbij het ziekenhuis kom. Tja, die herinneringen hè.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten